Przycinanie pazurów to dla jednych koszmar, dla drugich bułka z masłem. Dla tych, którzy mają z tym problem powstał ten artykuł. Jak ciąć, czym i kiedy, oraz jak oswoić psa z tym zabiegiem.

Pies jest zwierzęciem poruszającym się na czterech łapach zakończonych miękkimi opuszkami i twardymi pazurami, które w przeciwieństwie do kocich nie chowają się. Jeśli nasz pies chodząc po twardej powierzchni stuka pazurami oznacza to, że najwyższy czas je przyciąć. Szybkość wzrostu pazura u psa zależy od wielu czynników: indywidualnych cech genetycznych, podłoża po jakim chodzi, aktywności. Psy dużo chodzące po twardych nawierzchniach takich jak chodniki lub regularnie biegające z właścicielem np. po asfaltowych alejkach parkowych z reguły nie muszą się martwić o przerost pazurów. Te które biegają po trawnikach, lasach i polach niestety nie ścierają ich wystarczająco. Starsze, mało ruchliwe lub chore psy również nie będą naturalnie skracać pazurów. Przerośnięte pazury mogą powodować deformacje łap, wymuszać nienaturalną postawę, powodować zwyrodnienia stawów i kręgosłupa. W najgorszym wypadku wrastają w opuszki raniąc je i powodując niesamowity ból, nie wspominając o możliwości zakażenia rany i spowodowania poważnych obrażeń. Jeśli nie potrafimy poradzić sobie z tą czynnością zawsze jest weterynarz, który za drobną opłatą nas wyręczy. Jeśli postanowiliśmy sami nauczyć się tej sztuki, zapraszamy do lektury.

Budowa pazura i przycinanie.

Pazur zbudowany jest z tkanki rogowej, czyli twardej obudowy, wewnątrz znajduje się "łożysko" wypełniające pazur, w której umiejscowiona jest "macierz" (mocno ukrwiony rdzeń pazura). Od spodu znajduje się tzw. "podeszwa" amortyzująca macierz podczas chodzenia.

U psa o jasnych, wręcz przeźroczystych pazurach widać dokładnie gdzie znajdują się naczynia krwionośne. Cięcie pazura powinno odbyć się równolegle tuż przed naczyniami. Przycięcie głębiej oznacza ból i krwawienie co zniechęca często i psa, i właściciela do kolejnych podejść.

Co u psa z ciemnymi i czarnymi pazurami? Tutaj potrzeba spojrzeć na pazur od spodu. Jeśli nie mamy pewności na jaką długość możemy przyciąć można robić to małymi kroczkami obserwują pazur. Po przycięciu kilku milimetrów ukazuje się podeszwa, czyli białe wypełnienie amortyzujące macierz. Jest ona na tyle luźna, że kruszy się i nie jest unerwiona. W zależności od psa, podeszwa będzie zajmować mniej lub więcej przestrzeni pazura. Jeśli przytniemy jeszcze głębiej i podeszwa już się wykruszy, ponadto pokaże się twór o warstwowym kształcie o gładkiej powierzchni (jak cebula na przekroju) oznacza, to, że jesteśmy blisko macierzy i tu przycinanie należy zakończyć.

Jeśli nasz piesio mimo tego będzie stukał po podłożu nie przejmujmy się, przy regularnym obcinaniu macierz cofa się w głąb pazura i przy kolejnych podcinaniach dojdziemy do momentu aż długość będzie odpowiednia. Dlatego u psów o zaniedbanych pazurach nie należy od razu ciąć na krótko.  Dodatkowo każdy pazur może mieć macierz innej długości. Pamiętajmy, aby ciąć pazur od spodu do góry, czyli od podeszwy do płytki rogowej. Po kilku własnoręcznych przycięciach poznamy psie pazury na tyle, że bez problemu będziemy wiedzieć który ile trzeba przyciąć.

Akcesoria do przycinania psich pazurów.

Ludzkie obcinaczki nie nadają się dla psów, są zbyt delikatne i mają niewłaściwy kształt. Dla psa odpowiednie będą nożyczki z wyżłobionym miejscem na pazur, cęgi, gilotynki. Jeśli jesteśmy początkującymi obcinaczami powinniśmy zaopatrzyć się w takie cęgi lub nożyczki, które mają przykręcony ogranicznik. Wsuwając pazur w wyżłobienie ogranicznik zapobiegnie zbyt głębokiemu cięciu. Po jakimś czasie gdy nabierzemy wprawy ogranicznik można odkręcić. Najlepsze narzędzia będą wykonane ze stali nierdzewnej, o metalowych ramionach schowanych w gumowanych okleinach lub z perforacją ułatwiającą trzymanie. Nie musimy chyba wspominać by narzędzie było ostre, w przeciwnym razie pazur będzie miażdżony nie cięty, a brzegi poszarpane. Powoduje to rozdwajanie i pękanie pazura. Przy ostrych narzędziach cięcie jest szybkie i łatwe, a pazur ucięty prosto bez rozdwajania.

Co zrobić gdy nasz pies panikuje na widok cążek?

Najlepiej go z nimi oswoić. Położyć je w widocznym miejscu, na podłodze, obok psich zabawek, legowiska. Po jakimś czasie delikatnie dotykamy nimi psa i jego łap, chwytamy za łapki i masujemy opuszki, aby przyzwyczaił się do dotyku i nie kojarzył go z czymś złym. Dobrze jest mówić do pupila spokojnym głosem, nagradzać przysmakami, chwalić. Po kilku takich próbach można pokusić się o podcięcie jednego pazurka. Jeśli pies pozwoli można przejść do kolejnych, jeśli nie to nagradzamy psa,  zostawiamy cęgi w tym miejscu i wracamy do swoich spraw. Pokazujemy psu w ten sposób, że przycinanie pazurów to normalna czynność nie wymagająca paniki. Można również położyć psa na kolanach brzuchem do góry (jeśli lubi lub się zmieści) z głową pod naszą brodą i bawić się łapkami, masować po brzuszku. Jeśli straci czujność można próbować przycinać. Pamiętajmy, że nie trzeba wszystkich pazurów przycinać od razu, jeśli poświęcimy na to cały dzień w końcu pazury zostaną przycięte, a pies wdroży się w rutynę. Można również przed planowanym przycinaniem wyjść na długi spacer i psa zmęczyć, a chodzenie po wilgotnej trawie zmiękczy nieco płytkę rogową i cięcie będzie łatwiejsze. Jeśli mamy drugą osobę do pomocy można psa rozproszyć podając na łyżce ulubiony pasztet lub rozsmarowany smakołyk. Jedna osoba zachęca psa smakołykiem i odwraca psią uwagę od pazurów, a druga w tym czasie przycina. U psów z włochatymi łapkami można zastosować siatkę nylonową lub starą firankę z oczkami takiej wielkości jak psie pazurki lub większymi. Naciągamy siatkę na psią łapkę wystawiając pazurki przez otwory w siatce. Sierść została odsunięta a pazurki są widoczne i gotowe do przycinania.

Co zrobić jeśli cięcie było za głębokie?

Miejmy przygotowany talk lub puder dla dzieci, ewentualnie proszek tamujący krwawienie, gazę, bandaż samoprzylepny. Jeśli krwawienie jest małe wystarczy obetrzeć gazikiem przycisnąć i poczekać aż przestanie. Jeśli krwawienie jest spore użyjmy talku lub pudru nasypmy odrobinę na rankę, przyciśnijmy palcem obwiążmy gazą i przytrzymajmy aż do ustania krwawienia. Jeśli chcemy mieć pewność, że rana się dobrze zasklepi nałóżmy bandaż do końca dnia, a na spacery załóżmy psu but ochronny. Obserwujmy ten pazurek przez kolejne kilka dni i dbajmy o higienę tego miejsca. Ranki tak umiejscowione mogą się bardzo łatwo rozbabrać i zakazić. Jeśli krwawienie nie ustaje po 10 minutach, udajmy się pilnie do weterynarza.

Przycinanie pazurów u psa to nic trudnego i należy podejść do tego bez nerwów i z cierpliwością. Pamiętajmy, że psy doskonale wyczuwają nasz nastrój i wszystko czego nie znają będzie je denerwować. Oswojenie psa z tą czynnością oswaja również nas i z każdym przycinaniem staje się to łatwiejsze. Powodzenia!