Każdy rodzic w którymś momencie słyszy: „Mamo, tato, chce mieć psa!” ???? To chyba powszechny etap rozwoju, kiedy dziecko chce mieć psa, kimś się opiekować.
Oczywiście nie można ulegać takiej prośbie w przypływie emocji, impulsu. Decyzja o posiadaniu psa musi być przemyślana i podjęta wspólnie przez wszystkich członków rodziny. Pies w rodzinie to obowiązek dla wszystkich jej członków.
Czasem słyszy się rady typu: zrób dziecku test – kup smycz i niech codziennie w określone godziny wychodzi na spacer. Wytrzyma tak miesiąc, albo chociaż parę tygodni, ok, będzie pies. Musi przecież zrozumieć jaka to odpowiedzialność!
Brzmi to trochę absurdalnie. Czy ty, jako rodzic, dajesz przykład odpowiedzialnego zachowania, ulegając namowom dziecka o posiadaniu psa, a potem obarczając je wszystkimi obowiązkami z tym związanymi? Nie licz na to, ze dziecko 7, 10 czy nawet 13-letnie weźmie na siebie odpowiedzialność za posiadanie psa! Będzie uczyć się odpowiedzialności od Ciebie. Jeśli masz możliwość, warunki i chęć by zajmować się psem, to zrób to. Dziecko tylko skorzysta na dorastaniu z psem.
Najczęstsze problemy w relacjach dzieci i psów wynikają z błędów wychowawczych jednych i drugich. Główna rada brzmi – EDUKACJA OBOJGA!
1. Naucz dziecko podstawowych zasad zachowania w stosunku do psa:
- nie wolno przeszkadzać psu podczas jedzenia lub spania;
- nie wolno gwałtownie machać rękoma w obecności zwierzaka, a tym bardziej bić go. Agresja w stosunku do zwierząt jest niedopuszczalna! Reakcja psa może być nieprzewidywalna;
- nie wolno ciągnąć psa za uszy, ogon, wkładać palce mu w oczy lub w jakiś inny sposób mu dokuczać. To że pies to toleruje, nie oznacza że to lubi;
- pies, zmęczony zbyt towarzyskim dzieckiem, staje się rozdrażniony. Wytłumacz dziecku, żeby pozwolił psu co jakiś czas „odetchnąć” i odpocząć w samotności. Zwróć uwagę na mowę ciała psa: ziewanie, odwracanie głowy, ściąganie uszu, chowanie ogona pod siebie – świadczą one o narastającym stresie. Kolejnym sygnałem ze strony psa będzie warczenie.
Warto też nauczyć dziecko jak bezpiecznie podchodzić do obcego psa (np. na spacerze): trzeba spokojnie podejść (nie podbiegać, nie krzyczeć, nie machać rękoma), zapytać o zgodę właściciela (i być gotowym na ewentualną odmowę). Najlepiej nie patrzeć psu w oczy. Zanim dziecko zacznie głaskać psa niech pozwoli mu obwąchać swoją rączkę. Unikamy głaskania po głowie!
2. Socjalizacja i szkolenie psa
Socjalizuj swojego psa, ucz go stałych zasad obowiązujących w domu, nagradzaj pożądane zachowanie. Jeśli nie masz doświadczenia w szkoleniu psa warto skorzystać z zajęć z trenerem albo szkoły dla psów. Dziecko jak najbardziej także może brać udział w takim szkoleniu. Nauczy się jak szkolić i nagradzać psa, a pies, że należy słuchać komend wszystkich członków rodziny.
Nigdy nie zmuszaj psa do kontaktu z dzieckiem. Jeśli pies nie ma ochoty na zabawę, chcę odejść, powinien mieć taką możliwość. Pies powinien mieć zapewnione miejsce odpoczynku, gdzie nikt nie będzie mu przeszkadzał, dokuczał, taki swój azyl.
Twoje dziecko i pies mogą stać się najlepszymi przyjaciółmi. Jednak to od rodzica w dużej mierze zależy jaka relacja je połączy. Odpowiednie przygotowanie dziecka jak i psa to klucz do sukcesu.
